Adam Feliks Bielecki

Dyscyplina: matematyka. Specjalność: analiza matematyczna.

Urodził się 13 lutego 1910 r. w Borysławiu, powiat drohobycki, województwo lwowskie. Jego ojciec Marian Bielecki pracował tam jako dyrektor średniego szczebla w przemyśle naftowym. Po około dwuletnim pobycie w Borysławiu rodzice Adama Bieleckiego przenieśli się do Krakowa. Matka Zofia ze Znamirowskich była córką germanisty, profesora gimnazjalnego z Krakowa. Jej brat Adam Znamirowski był również profesorem gimnazjalnym, polonistą. Siostra Anna wyszła za mąż za Szczęsnego Gizowskiego, chemika, asystenta na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zarówno Adam Znamirowski, jak i oboje Gizowscy wywarli wielki wpływ na Adama Bieleckiego. Adam Znamirowski zaraził go miłością do Tatr, dom Gizowskich był dla niego – zwłaszcza po separacji rodziców – prawdziwym domem rodzinnym. W 1928 r. Adam Bielecki ukończył Gimnazjum im. Hoene-Wrońskiego w Krakowie. Utalentowany muzycznie, równolegle ze szkołą średnią studiował muzykę, fortepian i przedmioty teoretyczne w Konserwatorium Krakowskim. Do matury nie wiedział, jaką karierę wybierze – matematyczną czy muzyczną. Zdecydował się już po maturze i rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, kończąc naukę w konserwatorium na najwyższym kursie. Jako student pierwszego roku matematyki UJ był wykładowcą akustyki w Prywatnej Szkole Muzycznej im. Żeleńskiego w Krakowie. W 1931 r. w wieku 21 lat ukończył studia matematyczne, uzyskując tytuł magistra filozofii w zakresie matematyki na Wydziale Filozofii. 6 grudnia 1930 r., jeszcze jako student, Adam Bielecki wygłosił swój pierwszy odczyt naukowy na zebraniu Oddziału Krakowskiego PTM (patrz Rocznik Polskiego Towarzystwa Matematycznego, tom 9, 1930, Kraków, 1931). W 1931 r. opublikował swoją pierwszą pracę naukową: Sur une g´en´eralisation d’un th´eor`eme de Weierstrass, a po jej ogłoszeniu został przyjęty do Polskiego Towarzystwa Matematycznego.

Cztery lata po ukończeniu studiów, 4 czerwca 1935 r. doktoryzował się (doktorat z filozofii w zakresie matematyki jako przedmiotu głównego i fizyki jako pobocznego) na Wydziale Filozofii UJ na podstawie rozprawy, której promotorem był prof. Witold  W i l k o s z¹. Rozwiązał w niej problem postawiony przez swego promotora w 1924 roku, o którym dowiedział się jednak dopiero w 1930 roku od prof. Tadeusza Ważewskiego. Pięćdziesiąt lat później w auli Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego odbyła się podniosła uroczystość odnowienia doktoratu profesora Adama Bieleckiego, która zgromadziła liczne grono jego uczniów i przyjaciół.

W latach 1935–1936 Adam Bielecki pracował w Seminarium Fizyki Teoretycznej UJ jako stypendysta Funduszu Kultury, a od wakacji 1936 r. aż do uwięzienia przez Niemców w 1939 r. był starszym asystentem w Katedrze Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie zajmował się również fizyką teoretyczną. Do chwili wybuchu II wojny światowej opublikował pięć prac naukowych i wielokrotnie przedstawiał swoje wyniki na zebraniach Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego. W pierwszych dniach okupacji niemieckiej (6 listopada 1939 roku) został wraz ze 182 pracownikami Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii Górniczej aresztowany w gmachu Collegium Novum podczas tzw. Sonderaktion Krakau. Po kilku dniach przewieziono aresztowanych do Wrocławia, a następnie 28 listopada do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg. Aresztowanie wzbudziło liczne protesty nawet wśród sojuszników Niemiec, co doprowadziło do zwolnienia części więźniów w wieku powyżej czterdziestu lat. Młodsi zostali 4 marca 1940 roku przewiezieni do obozu w Dachau. Kolejne interwencje dyplomatów, a także uczonych niemieckich doprowadziły do zwolnienia do końca 1940 r. prawie wszystkich aresztowanych, w tym także Adama Bieleckiego (20 kwietnia 1940 r.). Po powrocie do Krakowa przez dwa lata utrzymywał się z udzielanych prywatnie lekcji matematyki, a od września 1942 do stycznia 1945 był nauczycielem, w niepełnym wymiarze godzin, w Szkole Zawodowej Budownictwa w Krakowie. Jednocześnie od 1942 r. z wielkim oddaniem i narażeniem życia współorganizował nauczanie na kierunkach matematyczno-przyrodniczych w podziemnym Uniwersytecie Jagiellońskim. Część zajęć odbywała się również w jego prywatnym mieszkaniu. Z uwagi na brak dostępu do bibliotek wypożyczał studentom książki z ocalałej części Biblioteki Zakładu Fizyki Teoretycznej UJ, a także przygotował skrypt do swoich wykładów, który był przepisywany na maszynie do pisania przez studentów (wzory i rysunki wykonywał w skrypcie sam autor). Również aktywnie uczestniczył w tajnych seminariach naukowych, brał udział w tajnych posiedzeniach Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego i był w grupie badawczej fizyków teoretyków kierowanej przez prof. Jana Weyssenhoffa.

Po wojnie Adam Bielecki pracował przez cały 1945 rok jako starszy asystent, a następnie adiunkt Zakładu Matematycznego I na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od czerwca 1945 r. do 31 sierpnia 1947 r. był zatrudniony jako zastępca profesora i kierownik Katedry Matematyki na Wydziale Inżynierii Akademii Górniczej w Krakowie. Jednocześnie miał zlecone wykłady z matematyki dla przyrodników i chemików oraz z mechaniki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Brał także udział w tworzeniu struktur i działalności Polskiego Towarzystwa Matematycznego – prezentował swoje wyniki na zebraniach Oddziału Krakowskiego PTM, był sekretarzem Oddziału, a w sprawozdaniu z V Zjazdu Matematyków Polskich w Krakowie (29–31 maja 1947 r.) można przeczytać „Główny ciężar prac organizacyjnych spoczął na barkach sekretarza Zjazdu dra A. Bieleckiego”. W 1947 r. na zaproszenie prof. Mieczysława Biernackiego przybył do Lublina i objął z dniem 1 września, jako zastępca profesora, Katedrę Logiki Matematycznej i Podstaw Matematyki na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Od tej chwili związał się na stałe z UMCS, tworząc własną szkołę naukową, z której wyszli między innymi prof. Jan Kisyński i prof. Kazimierz Goebel. Po przejściu na emeryturę, 31 września 1980 r., pracował w niepełnym wymiarze godzin w Instytucie Matematyki UMCS do 31 września 1991 r. W latach 1954–1967 profesor Adam Bielecki był równocześnie zatrudniony na etacie profesora w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk. Był również wykładowcą w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach i w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Lublinie. 7 lipca 1949 r. habilitował się na UMCS na podstawie rozprawy, za którą otrzymał Nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. Stefana Banacha. Rok później 4 października 1950 r. został profesorem nadzwyczajnym i objął Katedrę Matematyki II na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UMCS. Stopień doktora nauk matematycznych (ze względu na ówczesne przepisy) uzyskał w Instytucie Matematycznym PAN w 1957 r. za zespół trzech tematycznie związanych prac. 30 stycznia 1958 r. został profesorem zwyczajnym. Gdy w 1959 r. umarł prof. Mieczysław Biernacki, twórca lubelskiego ośrodka matematycznego, objął po nim kierownictwo Zespołowej Katedry Matematyki. Był to trudny okres dla ośrodka lubelskiego. Z powodów rodzinnych prof. Krzysztof Tatarkiewicz rozpoczął starania o przeniesienie do Warszawy i zaistniała groźba likwidacji sekcji matematycznej na UMCS – prof. Adam Bielecki byłby wtedy jedynym matematykiem z tytułem profesora w Lublinie (prof. Mikołaj Olekiewicz był specjalistą z zakresu statystyki matematycznej i nie angażował się w działalność dydaktyczną, niemającą ścisłego związku ze statystyką).

Usilne starania profesora – interwencje w ministerstwie, zaproszenie do Lublina Tadeusza Leżańskiego, matematyka z ośrodka warszawskiego, a przede wszystkim roztoczenie opieki naukowej nad młodszą kadrą zmieniły sytuację. W krótkim czasie pod kierunkiem profesora kilku jego uczniów i uczniów zmarłego prof. M. Biernackiego obroniło prace doktorskie. Jednocześnie współpraca z profesorem i jego pomoc przyczyniły się do ukończenia przewodów habilitacyjnych trzech pracowników Katedry Matematyki (Jan Krzyż, Konstanty Radziszewski i Zdzisław Lewandowski). W 1962 r. sytuacja kadrowa była więc na tyle silna, że groźba likwidacji sekcji matematycznej została zażegnana. Jest to wielka zasługa profesora. Następnie w 1965 r. stworzył on podstawy do otwarcia nowej specjalności – metod numerycznych – w ramach studiów matematycznych.

Profesor Adam Bielecki miał, aż do przejścia na emeryturę, swoje seminarium naukowe w każdą środę w godzinach 10–12. Często zapraszał matematyków z rożnych ośrodków w Polsce, przedstawiali na nim swoje wyniki także liczni zagraniczni goście. Było ono naukową szkołą dla kilku pokoleń lubelskich matematyków,  którzy wiele ze swoich osiągnięć zawdzięczają dyskusjom z profesorem. Praca dydaktyczna była jego życiową pasją. Prowadzone przez niego wykłady, seminaria i ćwiczenia wyznaczały standard nauczania na kierunku matematycznym i przeszły do legendy. Uczył nie tylko matematyki, ale także precyzji wypowiedzi, wrażliwości na poprawność i piękno języka polskiego. Nie ograniczał się tylko do nauczania studentów, ale prowadził także szeroką działalność edukacyjną dla nauczycieli i ściśle współpracował ze szkolnictwem średnim. Współpraca ta datuje się od połowy lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia. W tym czasie został powołany do zespołu rzeczoznawców przy Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego, w którym pracował przez wiele lat, ustalając i modyfikując programy studiów matematycznych. W 1958 r., na konferencji zorganizowanej przez Komitet Nauk Pedagogicznych PAN, wygłosił referat Programy szkolne matematyki na tle współczesnych poglądów na jej strukturę logiczną. Referat ten został opublikowany w 1959 r. (Matematyka, Rok XII, Nr 1–2 (55), 1959) i odegrał ważną rolę w ustalaniu nowych programów szkoły średniej. W ramach współpracy z Instytutem Kształcenia Nauczycieli zorganizował wiele kursów podyplomowych dla nauczycieli matematyki, brał wielokrotnie udział w szkoleniach w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Nowym Sączu, a także opracował wiele projektów planów studiów dla potrzeb Instytutu Kształcenia Nauczycieli oraz Instytutu Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych. W makroregionie lubelskim prowadził egzaminy kwalifikacyjne dla nauczycieli, którzy nie mieli tytułu magistra matematyki. Z jego inicjatywy powstała pierwsza w tym rejonie uniwersytecka klasa matematyczna w I Liceum Ogólnokształcącym w Lublinie. Kierował eksperymentalnym wdrażaniem nowego programu w klasach IV – VI w jednej ze szkół podstawowych Lublina.

Pod koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku uczestniczył w programie matematycznym Nauczycielskiego Uniwersytetu Radiowo-Telewizyjnego (NURT). Opracował koncepcje matematyczne i metodyczne pokazowych lekcji telewizyjnych matematyki, planował szczegółowe scenariusze tych lekcji i wygłaszał słowo wstępne oraz komentarze. Tematy lekcji telewizyjnych dotyczyły szczególnie trudnych i dyskusyjnych haseł programu. Lekcjom telewizyjnym towarzyszył cykl artykułów dla nauczycieli, omawiających poruszane zagadnienia i nawiązujących do programu w sposób rozszerzony i pogłębiony. Artykułów takich napisał profesor dziewiętnaście i ukazały się one w dwutygodniku „Oświata i Wychowanie” Poza pracą naukową i dydaktyczną sprawował także rozmaite funkcje administracyjne w UMCS. Pełnił kolejno, w miarę zmian organizacyjnych, obowiązki kierownika Katedry Logiki Matematycznej i Podstaw Matematyki, Katedry Matematyki, Katedry Analizy Matematycznej, a po utworzeniu Instytutu Matematyki, Zakładu Równań Różniczkowych. W 1950 r. został mianowany dziekanem Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego, a w 1954 r. prorektorem ds. nauki. Był przez wiele lat redaktorem Sekcji A „Annales UMCS” oraz członkiem komitetów redakcyjnych innych czasopism naukowych, m.in. „Annales Polonici Mathematici”, Biblioteki Matematycznej PWN i Roczników Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Funkcję redaktora Sekcji A „Annales UMCS” pełnił aż do śmierci. Przez 14 lat był profesorem w Instytucie Matematycznym PAN i przez 6 lat w Instytucie Kształcenia Nauczycieli. Prowadził przez kilka lat seminarium naukowe dla pracowników Politechniki Śląskiej i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach, którego rezultatem było kilka doktoratów i habilitacji (Cz. Kluczny, T. Dłotko,  J. Błaż, P. Antosik, K. Zima i inni). Był aktywny w tworzeniu Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach i wspierał rozwój Wyższej Szkoły Inżynierskiej (obecnie Politechnika Lubelska) w Lublinie. Był członkiem Komitetu Nauk Matematycznych PAN, członkiem Rady Naukowej Centrum Obliczeniowego PAN, zasiadał w Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. Od 1931 r. był członkiem, a następnie Członkiem Honorowym Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Lubelskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Profesor Adam Bielecki zmarł w Lublinie 10 czerwca 2003 r., pozostawiając żonę i trzy córki: Małgorzatę – dziennikarkę, Zofię – prawnika, w latach dziewięćdziesiątych zastępcę przewodniczącego Komisji Papierów Wartościowych, i Zuzannę – studentkę filozofii.

Zainteresowania naukowe profesora Adama Bieleckiego obejmowały wiele działów matematyki – nie był on więc ani tylko geometrą, ani tylko logikiem, ani tylko analitykiem; był po prostu matematykiem. O różnorodności zainteresowań matematycznych profesora świadczy również tematyka doktoratów wykonanych pod jego kierunkiem. W okresie krakowskim zajmował się również fizyką teoretyczną (opublikował dwie prace zawierające zastosowania matematyki do zagadnień fizyki teoretycznej). Po 1945 r. publikował już tylko prace z różnych działów matematyki. Wielokrotnie prezentował swoje wyniki na konferencjach międzynarodowych.

Profesor Adam Bielecki był człowiekiem wszechstronnym. Jego zainteresowania nie ograniczały się jedynie do matematyki i fizyki. Fascynowała go filozofia i logika. W okresie przedwojennym uczęszczał w Krakowie na seminarium L. Chwistka, z którym (i z całą jego rodziną) był bardzo zaprzyjaźniony. Znana jest jego twórczość literacka z okresu krakowskiego – był wtedy członkiem Oddziału Krakowskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich. W latach trzydziestych wydał w Krakowie dwa zbiory poezji „Akwarium ulic” i „Spiekota”. Publikował także w chełmskiej Kamenie, która była wtedy pismem awangardy. Był niezmiernie wrażliwy na otaczające go piękno. Uprawiał turystykę i taternictwo, zachwyt tatrzańską przyrodą przedstawił w swoich wierszach. Po wojnie jego wiersze były zamieszczone przynajmniej w dwóch zbiorach poezji tatrzańskiej. Był również utalentowanym pianistą i pięknie rysował.

______________________________________

¹Witold Wilkosz (1891–1941) – polski matematyk, fizyk, filozof i popularyzator nauki.

Źródło:

• Zasoby internetowe.

Profesor Adam Feliks Bielecki za swoją działalność otrzymał: 

• Nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. Stefana Banacha za swoją rozprawę habilitacyjną.

A. Artykuły naukowe

1. Sur une g´en´eralisation d’un th´eor`eme de Weierstrass, Ann. de la Soc.Polon. de Math. 10 (1931), 33–41.
2. O integralnym przedstawianiu m-wymiarowych powierzchni zawartych w n-wymiarowej przestrzeni euklidesowej za pomocą funkcji uwikłanych (praca doktorska), Dodatek do Rocznika Polskiego Towarzystwa Matematycznego, tom VII, Kraków, 1935, 1–38.
3. Sur les points singuliers des syst`emes de deux ´equations diff´erentiellesordinaires, Ann. de la Soc. Polon. de Math. 15 (1936), 135–139 (współautor: S. K. Zaremba).
4. Quaternions, 4-dimensional rotations and Cayley’s formula, Bull. de l’Acad. Polon. des Sci. et des Lettr., S´er. A (1936), 216–227 (współautor:J. W. Weyssenhoff).
5. Sur un th´eor`eme concernant une transformation d’int´egrales quadruplesen int´egrales curvilignes dans l’espace de Riemann, Bull. de l’Acad. Po-lon. des Sci. et des Lettr., S´er. A (1939), 134–144 (współautorzy: M. Mathisson, J. W. Weyssenhoff).
6. Sur un probl`eme de la m´etrique angulaire dans les espaces de Finsler, Ann. Soc. Polon. Math. 18 (1945). 134–144 (współautor: St. Gołąb).
7. Sur certaines conditions n´ecessaires et suffisantes pour l’unicit´e des solu-tions des syst`emes d’´equations diff´erentielles ordinaires et des ´equations au paratingent, Ann. Univ. Mariae Curie-Sk lodowska. Sect. A. 2 (1947), 49–106 (1948).
8. Sur certaines in´egalit´es dans les espaces abstraits de J. G. Mikusiński, Fund. Math. 36 (1949), 131–132.
9. Sur quelques conditions n´ecessaires et suffisantes pour que l’espace Al de J. G.-Mikusiiński soit topologique au sens de Kuratowski, Fund. Math. 36 (1949), 133–136.
10. Sur une ´equation diff´erentielle binome du II-me ordre, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A. 4 (1950), 13–17.
11. O pewnej elementarnej metodzie dowodu twierdzenia Gaussa i Ostrogradzkiego, Wiadom. Mat. (2) 1 (1955), 112–121.
12. Sur les parall´el´epip`edes inscrits dans les corps convexes, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A. 8 (1954), 97–100 (1956) (współautor: K. Radziszewski).
13. Quelques remarques sur la note pr´ec´edente, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A. 8 (1954), 101–103 (1956).
14. Une remarque sur la m´ethode de Banach-Cacciopoli-Tikhonov dans la th´eorie des ´equations diff´erentielles ordinaires, Bull. Acad. Polon. Sci. Cl. III. 4 (1956), 261–264.
15. Une remarque sur l’application de la m´ethode de Banach-Cacciopoli-Tikhonov dans la th´eorie de l’´equation s = f(x, y, z, p, q), Bull. Acad. Polon. Sci. Cl. III. 4 (1956), 265–268.
16. R´eduction des axiomes de congruence de Hilbert, Bull. Acad. Polon. Sci. Cl. III. 4 (1956), 321–324.
17. Remarques sur la m´ethode de T. Wa˙zewski dans l’´etude qualitative des ´equations diff´erentielles ordinaires, Bull. Acad. Polon. Sci. Cl. III. 4 (1956), 493–495.
18. Sur une m´ethode de r´egularisation des ´equations diff´erentielles ordinaires dont les int´egrales ne remplissent pas la condition d’unicit´e, Bull. Acad. Polon. Sci. Cl. III. 4 (1956), 497–501.
19. Certaines propri´et´es topologiques des int´egrales des ´equations diff´eren- tielles ordinaires, Bull. Acad. Polon. Sci. Cl. III. 4 (1956), 503–506.
20. Remarque `a propos de la note “Certaines propri´et´es topologiques des so- lutions des ´equations au paratingent”, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A 10 (1956), 95–97.
21. Extension de la m´ethode du r´etracte de T. Ważewski aux ´equations au paratingent, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A. 9 (1955), 37–61 (1957).
22. Certaines propri´et´es topologiques des solutions des ´equations au para-tingent, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A. 9 (1955), 63–79 (1957).
23. Sur l’ind´ependance des axiomes d’incidence, d’ordre et de congruence de Hilbert, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A. 9 (1955), 157–175 (1957).
24. Remarque m´ethodologique sur le second th´eor`eme de la moyenne, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A 10 (1956), 77–80 (1958).
25. Une remarque `a propos de deux notes de Z. Szmydt, Bull. Acad. Polon. Sci. S´er. Sci. Math. Astr. Phys. 6 (1958), 15–17 (wspołautor: J. Kisy´nski).
26. Sur un probl`eme de Mlle Z. Szmydt relatif `a l’´equation, Bull. Acad. Polon. Sci. S´er. Sci. Math. Astr. Phys. 6 (1958), 321–325 (współautor: J. Kisyński).
27. Sur le probl`eme de E. Goursat relatif `a l’´equation @2z/@x@y = f(x, y), Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska. Sect. A 10 (1956), 99–126 (1958) (wspołautor: J. Kisyński).
28. Międzynarodowy Kongres Matematyków w Edynburgu, Wiadom. Mat. (2) 3 (1959), 151–161.
29. Sur les cordes divisant l’aire d’un ovale dans un rapport donn´e, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska Sect. A 14 (1960), 47–54 (współautor: K. Radziszewski).
30. Sur une g´en´eralisation d’un th´eor`eme de H. Kneser, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska Sect. A 14 (1960), 111–116 (współautor: C. Kluczny).
31. Sur un th´eor`eme concernant des syst`emes d’´equations diff´erentielles ordi- naires, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska Sect. A 14 (1960), 117–125 (współautor: C. Kluczny).
32. Sur certaines familles de fonctions _-´etoil´ees, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska Sect. A 15 (1961), 45–55 (wspołautor: Z. Lewandowski).
33. Sur certaines ´equations fonctionnelles, Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska Sect. A 15 (1961), 97–106 (współautor: T. D lotko).
34. O pracach Mieczysława Biernackiego z teorii funkcji analitycznych i teorii wielomianów, Folia Soc. Sci. Lublin 1 (1961), 71–77 (współautor: J. Krzyż).
35. Sur la m´ethode des approximations successives, Folia Soc. Sci. Lublin 2 (1962), 59–61.
36. Certaines conditions suffisantes pour l’existence d’une solution de l’´equation _′(t) = f(t, _(t), _(_(t))), Folia Soc. Sci. Lublin 2 (1962), 70–73.
37. Sur une g´en´eralisation d’un th´eor`eme de A. D. Myshkis concermant unsyst`eme d’´equations ordinaires `a argument retard`e, Folia Soc. Sci. Lublin 2 (1962), 74–78 (współautor: M. Maksym).
38. Sur un type de fonctions holomorphes subordonn´es, Folia Soc. Sci. Lublin 2 (1962), 92–94 (współautor: Z. Lewandowski).
39. A theorem concerning majorants of regular functions, Folia Soc. Sci. Lublin 2 (1962), 95–96 (współautor: Z. Lewandowski).
40. On typically-real functions with a preassigned second coefficient, Bull. Acad. Polon. Sci. S´er. Sci. Math. Astronom. Phys. 10 (1962), 205–208 (współautorzy: J. Krzyż, Z. Lewandowski).
41. L’oeuvre de Mieczys law Biernacki `a l’Universit´e Marie Curie-Skłodowska`a Lublin, Colloq. Math. 9 (1962), 364–365.
42. Sur les travaux de Mieczysław Biernacki de la th´eorie des fonctions analytiques et de celle des polyn´omes, Colloq. Math. 9 (1962), 365–372 (współautor: J. Krzyż).
43. Sur les travaux de Mieczys law Biernacki de la th´eorie des ´equations differentielles, Colloq. Math. 9 (1962), 372–375.
44. Sur une g´en´eralisation de quelques th´eor`emes de M. Biernacki sur les fonctions analytiques, Ann. Polon. Math. 12 (1962), 65–70 (współautor: Z. Lewandowski).
45. Sur un th´eor`eme concernant les fonctions univalentes lin´eairement accessibles de M. Biernacki, Ann. Polon. Math. 12 (1962), 61–63 (współautor:Z. Lewandowski).
46. Sur certaines majorantes des fonctions holomorphes dans le cercle unit´e, Colloq. Math. 9 (1962), 299–303 (współautor: Z. Lewandowski).
47. Quelques r´esultats r´ecents sur les majorantes dans la th´eorie des fonctions holomorphes, Colloq. Math. 11 (1963/1964), 141–145.
48. On the curl of singular completely continuous vector fields in Banach spaces, Uniw. Śląski w Katowicach—Prace Mat. 3 (1973), 97–100 (współautor: T. Dłotko).
49. ¨Uber eine Verallgemeinerung der Nicoletti-Aufgabe f¨ur Funktional-Differentialgleichungen mit voreilendem Argument,Monatsh.Math. 88 (1979), no. 4, 287–291 (współautor: J. Błaż).

B. Książki i skrypty

1. Geometria wyższa, PWN, Warszawa-Lublin 1953.
2. Równania różniczkowe zwyczajne i pewne ich uogólnienia, PAN Warszawa 1961.
3. Logika z elementami teorii mnogości dla słuchaczy I roku studiów magisterskich z matematyki sekcji nauczycielskiej, Instytut Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych, Lublin 1974.
4. Elementy teorii mnogości, arytmetyki i teorii prawdopodobieństwa, Instytut Kształcenia Nauczycieli, Warszawa 1978.

C. Artykuły szkoleniowe dla nauczycieli matematyki

Artykuły te ukazały się we wkładkach do czasopisma „Oświata i Wychowanie”, Seria E, w latach 1979–1981. Wkładki te były wydawane przez Instytut Kształcenia Nauczycieli (Zakład Kształcenia Nauczycieli Matematyki) jako materiały pomocnicze dla nauczycieli dokształcających się w ramach Nauczycielskiego Uniwersytetu Radiowo-Telewizyjnego (NURT).

1. Działania na ułamkach i liczbach wymiernych, Oświata i Wychowanie 12(436), 1979, wkładka nr 8.
2. Twierdzenie Pitagorasa, Oświata i Wychowanie 12(436), 1979, wkładka nr 8.
3. Liczby rzeczywiste, Oświata i Wychowanie 13(437), 1979, wkładka nr 9.
4. Działania na liczbach rzeczywistych, Oświata i Wychowanie 13(437), 1979, wkładka nr 9 i dokończenie – Oświata i Wychowanie 14(438), 1979, wkładka nr 10.
5. Pole wielokąta. Część I, Oświata i Wychowanie 14(438), 1979, wkładka nr 10 i dokończenie – Oświata i Wychowanie 15(439), 1979, wkładka nr 11.
6. Bezwzględna wartość liczby rzeczywistej, Oświata i Wychowanie 16(440),1979, wkładka nr 12.
7. Długość okręgu, Oświata i Wychowanie 16(440), 1979, wkładka nr 12.
8. Pole wielokąta. Część II, Oświata i Wychowanie 18(442), 1979, wkładka nr 13.
9. Matematyka, poglądowość i doświadczenie, Oświata i Wychowanie 19 (443), 1979, wkładka nr 14.
10. Objętość i powierzchnia graniastosłupa i ostrosłupa, Oświata i Wychowanie 20(444), 1979, wkładka nr 15.
11. O mierzeniu i dokładności pomiarów, Oświata i Wychowanie 4(449), 1980, wkładka nr 18.
12. Przykłady równań i nierówności nieliniowych, Oświata i Wychowanie 7(452), 1980, wkładka nr 21.
13. Pole koła, objętość walca i stożka, Oświata i Wychowanie 8(453), 1980, wkładka nr 22.
14. O twierdzeniu Talesa, jednokładności i podobieństwie. Część I, Oświata i Wychowanie 15(460), 1980, wkładka nr 26.
15. Funkcje rzeczywiste zmiennej rzeczywistej, Oświata i Wychowanie 20/21 (465/466), 1980, wkładka nr 31 i dokończenie – Oświata i Wychowanie 1(467), 1981, wkładka nr 32.
16. Funkcje a relacje i zbiory, Oświata i Wychowanie 1(467), 1981, wkładka nr 32.
17. Funkcje liniowe, Oświata i Wychowanie 2(468), 1981, wkładka nr 33.
18. Funkcje określone na zbiorach skończonych lub przeliczalnych, Oświata i Wychowanie 3(469), 1981, wkładka nr 34.
19. O rzutach równoległych prostych brył, Oświata i Wychowanie 6(472), 1981, wkładka nr 37 i dokończenie – Oświata i Wychowanie 9(475), 1981, wkładka nr 38.

Opracował: Zbigniew Suraj