Stanisław Bellert

Dyscyplina: matematyka. Specjalność:  teoria obwodów elektrycznych, teoria fal elektromagnetycznych.

Urodził się 14 maja 1924 r. w Budach Dzierążyńskich koło Tomaszowa Lubelskiego. Był synem Piotra (inżyniera technologa) i Józefy z domu Myślickiej.

W latach 1937–1939 pobierał naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Zamościu, którą po kilkuletniej przerwie dokończył w Chełmie. W latach 1945-1950 studiował elektrotechnikę i elektrykę na Politechnice Warszawskiej, m.in. u Janusza Groszkowskiego. Pod koniec studiów (w 1948 r.) został asystentem w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, a w 1950 r. rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w Katedrze Teletransmisji Przewodowej. W 1957 r. obronił pracę doktorską Metoda operatorów liczbowych, którą napisał pod kierunkiem prof. Witolda  N o w i c k i e g o¹. W latach 1957–1958 przebywał na studiach uzupełniających w Imperial College of Science and Technology w Londynie. W 1961 r. został docentem w Katedrze Teletransmisji Przewodowej, a w 1967 r.  profesorem nadzwyczajnym. W 1970 r. przeszedł do Zakładu Teorii Obwodów Instytutu Podstaw Elektroniki Politechniki Warszawskiej, gdzie od 1974 r. był jego kierownikiem. W 1975 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, a w 1973 r. został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. Od 1966 r. prowadził również wykłady na Uniwersytecie Warszawskim i od 1972 r. na politechnice w Zurychu (Eidgenossische Technische Hochschule).

Działał w Polskim Towarzystwie Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. W latach 1966–1971 był sekretarzem tego towarzystwa, a w latach 1962–1964 przewodniczącym Oddziału Warszawskiego. Był też członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Za dokonania naukowe i dydaktyczne otrzymał wiele nagród i wyróżnień, w tym nagrodę Wydziału IV (Nauk Technicznych) PAN (1964), nagrodę Stowarzyszenia Elektryków Polskich za najlepszą książkę z zakresu elektryczności w dekadzie 1959–1968 (1968, za pracę Analiza i synteza układów elektrycznych metodą liczb strukturalnych, z Henrykiem Woźniackim) oraz nagrody Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego II stopnia i Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki I stopnia. Otrzymał także Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973).

Jego dorobek naukowy, obejmujący około 60 prac, dotyczy głównie trzech dziedzin: teorii obwodów elektrycznych, teorii fal elektromagnetycznych i matematyki stosowanej. Jest uważany za twórcę nowej gałęzi matematyki stosowanej, algebry liczb strukturalnych. Opracował teorię tłumaczącą zjawisko przesunięcia widma fal elektromagnetycznych z innych galaktyk. Jego prace z zakresu kosmologii były publikowane w czasopiśmie Astrophysics and Space Sciences. Współpracował z NASA.

Zmarł 27 marca 1976 r. w Warszawie.

______________________________________

¹ Witold Nowicki (1903–1994) – polski profesor łączności, specjalista teletransmisji przewodowej.

Źródło:

• Słownik biograficzny matematyków polskich, S. Domoradzki, Z. Pawlikowska-Brożek, D. Węglowska (red.), Tarnobrzeg 2003, s. 17.
• S. Bellert: Prace wybrane, Warszawa-Wrocław 1980.
• Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne, Wrocław 1988.

Publikacje Stanisława Bellerta:

1. S. Bellert: Analiza i synteza układów elektrycznych metodą liczb strukturalnych. WN-T, Warszawa 1968.
2. S. Bellert: Dziś i jutro telekomunikacji : referaty z zakresu telekomunikacji przygotowane na II kongres nauki polskiej. Kongres Nauki Polskiej, Warszawa, WKiŁ, Warszawa 1973.

Opracował: Zbigniew Suraj